اسكربت رحيم وايلين

ايلين: يا عمى متجبرش عليا ولا على رحيم وانا هفضل عايشه على ذكر إسماعيل جوزى لحد ما اموت
جابر بحده: بكره كتب الكاتب ودا اخر كلام عندى واهل البلد كلها عارفه لو عايزه تصغرينى قدامهم
ايلين اتنهدت: حاضر يا عمى 
فوق 
ايلين دخلت بضيق
روفيده: موضوع الجواز من رحيم تانى
ايلين بدموع: هو ليه مش عايز يفهم انى مستعده اعيش على ذكرا إسماعيل جوزى طول عمرى 
روفيده: علشان دا مينفعش يا ايلين احنا في مجتمع فهمه كدا ويمكن يكون في حكمه من كدا توكلى على الله وإن شآء الله يكون دا الصح ورحيم إنسان كويس وهيتفهمك 
ايلين مسحت دموعها
: يارب
روفيده: تعالى ننام وبكره ربك يسهل
ايلين: انا هطلع انام في شقتى
روفيده: تعالى يا شيخه انا مش عارفه بتنامى لوحدك ازى 
كل دا وهي رحيم جوه سامع كل حاجه غمض عنيه بكره لكل حاجه حوليه... وقام لبس هدومه ونزل 
تحت 
في ورشة نجاره قاعدين هما الاتنين على كراسي

 

ابراهيم: انا عايز اقفل وطلع شقتى على فكره انت مش رانن عليا الساعه 11 انزل افتح الورشه علشان تفضل ساكت 

وبصلك كدا 
رحيم: اطلع وانا هبقا اقفل الورشه وجبلك المفتاح 
ابراهيم اتنهد: عمى جابر كلمك في موضوع الجواز منها تانى 

رحيم: كتب كتابنا بكره 
ابراهيم: والله جدع عمى جابر جابه من قصيره
رحيم ابتسم بسخريه: دى كانت بټعيط  من شويه لاختى وبتقله انا مستعده اعيش على ذكراه العمر كله وانا مقبلش انى اعيش مع ست بتفكر في راجل تانى حتى لو اخويا
ابراهيم: بصي اتجوزه وستنا عليه شويه يمكن ربنا يغير الاحوال ولو الدنيا معجبتكش بعد الفتره دى خليه هى علشان الحرمانه وعلشان والدك وتجوز تانى وحده ليك انت بس وهى على رحتها وانت على راحتك 
رحيم: بنت خالتك عامله اي
ابراهيم اتوتر: مش فاهم
رحيم: والله على اساس معرفش ان ابن عمها كل يوم يجى الورشه ويعملك مشكله 
ابراهيم: مش عارف والله تعبت 
رحيم: ما قلتلك اتجوزها وسعاتها مهيبقاش يقول نص كلمه ولا حد يقدر يتكلم
ابراهيم: مش عايز اجبرها على حاجه خليها تنقي هى برحتها